HARD CORE SECURITY LAB

Szyfrowanie naszych danych z wykorzystaniem programów takich jak popularny TrueCrypt, może stanowić dla naszych sekretów bardzo skuteczną ochronę. Zastosowanie silnego szyfrowania wraz z odpowiednio silnym hasłem, może być nie lada wyzwanie dla organów ścigania poszukujących cyfrowych dowodów. Oczywiści w razie zapomnienia hasła, TrueCrypt powstrzyma przed dostępem do danych również uprawnionego właściciela informacji. Jak się jednak okazuje, odzyskanie (złamanie) hasła broniącego dostępu do zaszyfrowanego woluminu czasem jest jednak jak najbardziej wykonalne, a potrzebne do tego narzędzia są ogólnie dostępne. Spójrzmy na mały praktyczny przykład.

Czy zastanawiacie się czasem nad tym, jak wiele naszych sekretów można by poznać na podstawie samej tylko analizy naszych zapytań kierowanych do internetowych wyszukiwarek? Czy Google gromadzi naszą historię wyszukiwania? Oczywiście tak. Co więc zrobić, by w trakcie wyszukiwania mimowolnie nie zdradzać wszystkich swoich tajemnic? Można przykładowo skorzystać z pewnej anonimowej wyszukiwarki, która w dodatku może zwiększyć nasze bezpieczeństwo podczas odwiedzania poszczególnych zwracanych wyników...

Internetowi intruzi znają całą masę skutecznych sposobów na przejmowanie kontroli nad cudzymi kontami poczty elektronicznej. Mogą to być przykładowo ataki phishingowe, zgadywanie odpowiedzi na pytania pomocnicze, podsłuchiwanie haseł transmitowanych w postaci nieszyfrowanej oraz rozmaite inne proste podstępy. Wszystkie te metody wymagają jednak albo jakiejś interakcji z samym użytkownikiem usługi, albo też bazują na tym, że nie zachował on elementarnych zasad bezpieczeństwa. Dziś natomiast chciałbym ostrzec wszystkich czytelników HCSL przed inną, stosunkowo mało znaną i do tego całkiem skuteczną metodą przejmowania kontroli nad cudzymi kontami poczty elektronicznej.

Wszystkie osoby zainteresowane zagadnieniami związanymi z bezpieczeństwem sieci komputerowych, zachęcam do wzięcia udziału w szkoleniu autorskim organizowanym przez firmę Securitum w dniach: 01-03 marca 2011, w Krakowie. Świetny dobór tematów, nacisk na praktyczne umiejętności oraz rozpatrywanie omawianych zagadnień zarówno z perspektywy intruza, jak i administratora systemu, wszystko to stanowi o unikalności szkolenia Bezpieczeństwo sieci.

W miarę obiektywne wskazanie najlepszego hakera wszech czasów jest z pewnością nie lada wyzwaniem. W przeciwieństwie do ikon hack-kultury, prawdopodobnie osoba taka nie jest nawet w ogóle publicznie znana. Za to dość łatwo możemy nawet osobiście zbierać kandydatury do miana najgorszego hakera wszech czasów. Wystarczy tylko przygotować własny honeypot. Poza tym, podglądanie domorosłych włamywaczy penetrujących nasz system – przynętę, może być naprawdę zabawne. Z resztą sami zobaczcie!

Antywirusy są prawdopodobnie najpopularniejszym typem oprogramowania ochronnego oraz w ogóle jednymi z częściej stosowanych programów. Program tego typu najczęściej kojarzy nam się z rezydentnym monitorem śledzącym w czacie rzeczywistym wszystkie działania mające miejsce w naszym systemie operacyjnym i zdolnym do rozpoznania niezliczonej ilości zagrożeń. Jak to się jednak dzieje, że antywirusy są w stanie w miarę skutecznie rozpoznać setki tysięcy najróżniejszych złośliwych programów?

Od wielu lat słyszymy już, że pula dostępnych adresów IP (w czwartej wersji tegoż protokołu) nieubłaganie wyczerpuje się. Zgodnie z niektórymi raportami organizacji IANA, sytuacja jest już co najmniej krytyczna. Niezależnie jednak od słuszności tego typu ocen i przewidywań, z pewnością już dziś warto zainteresować się protokołem IPv6. Spójrzmy więc na kilka praktycznych kwestii związanych z tematyką bezpieczeństwa IP Next Generation.

Serwis Przychodnia.pl reklamuje się jako Pierwsza Polska Przychodnia Internetowa, a jego misją jest ponoć wyjście na przeciw (pisownia oryginalna) potrzebom pacjentów, ułatwienie im odnalezienia podstawowych informacji z zakresu profilaktyki medycznej oraz skrócenie naszej drogi do lekarzy. Serwis ten jest całkiem popularny i m.in. umożliwia każdemu zarejestrowanie własnego użytkownika... a właściwie nie użytkownika, lecz hasła! Spójrzmy pokrótce na to, w jak kuriozalny sposób Przychodnia.pl wystawia swych użytkowników oraz ich dane personalne na realne niebezpieczeństwo.

Sieciowe systemy wykrywania włamań, czyli systemy typu NIDS (ang. Network-based Intrusion Detection System) stanowią obecnie jeden z podstawowych mechanizmów obrony sieci i systemów komputerowych przed rozmaitymi atakami sieciowymi. Dziś chciałbym więc pokazać wam, w jak prosty i szybki sposób praktycznie każdy może skonfigurować i uruchomić  własny tego typu system, i to w oparciu o zupełnie darmowe i w pełni otwarte oprogramowanie!

Pokładanie nadziei w rozmaitych technologicznych zabezpieczeniach, to krótko mówiąc czysta naiwność. Każdy system i każde zabezpieczenie można złamać... lub po prostu obejść. Jeśli nie można złamać systemu, to można oszukać lub złamać jego operatora. Czasem wystarczy tylko wykorzystać jego ludzkie słabości. Niezmiennie najsłabsze ogniowo stanowi więc czynnik ludzki. Doskonale wiedzą o tym włamywacze, ale i specjaliści zajmujący się bezpieczeństwem. Jeśli jednak wy w to nie wierzycie, to zapraszam do obejrzenia pewnej ilustracji, która rozwieje w tym zakresie wszelkie wątpliwości...

Autorem poniższego opracowania jest Dariusz Tytko (użytkownik Gmaila: tyter9). Przy okazji przypomnę tylko, że praktycznie każdy może zostać autorem, a nawet redaktorem HARD CORE SECURITY LAB! Zachęcam również do zapoznania się z poprzednim artykułem Darka.

Typowa aplikacja webowa składa się z dwóch komponentów, portalu udostępniającego pewną funkcjonalność klientom oraz części umożliwiającej zarządzenie, czyli tytułowego "admina" (CMS). Kod portalu coraz częściej powstaje z uwzględnieniem zasad bezpiecznego programowania, niestety nie zawsze to samo można powiedzieć o drugim z wymienionych komponentów...

Uwierzytelnianie, czyli weryfikowanie zadeklarowanej tożsamości użytkowników rozmaitych usług oraz systemów informatycznych, od zarania cyfrowych dziejów odbywa się z wykorzystaniem nieśmiertelnych haseł dostępowych. Od wielu lat rozmaite polityki bezpieczeństwa informatycznego niezmiennie wymagają zaś wdrożenia mechanizmów wymuszających okresowe (np. comiesięczne) zmiany wszystkich haseł dostępowych. Słuszność takiego podejścia od dawna budzi spore wątpliwości, brakowało jednak solidnych dowodów na całkowite podważenie sensu częstego wymuszania zmiany poświadczeń.

Grupa RedTeam Security od pewnego czasu rozwija bardzo interesujący projekt szpiegowskiego bota do zadań specjalnych. PlugBot to miniaturowy komputer wyposażony w rozmaite przewodowe oraz bezprzewodowe interfejsy sieciowe, pozwalający intruzowi (lub pentesterowi symulującemu przebieg prawdziwego włamania) na długotrwałe utrzymanie dostępu do wewnętrznej infrastruktury informatycznej należącej do docelowej organizacji. Spójrzmy na praktyczne możliwości, potencjalne zastosowania oraz przyszłość PlugBota.

Czy istnieje serwis internetowy całkowicie odporny na wszelkie próby naruszenie jego bezpieczeństwa? Oczywiście nie. W ciągu ostatnich dni przekonali się o tym m.in. administratorzy bardzo popularnych serwisów (exploit-db.com, backtrack-linux.org, free-hack.com) poświęconych tematyce bezpieczeństwa, które zostały skutecznie zaatakowane. Szczegóły dotyczące poszczególnych ataków zostały upublicznione w drugim wydaniu [EZINE] Owned and Exposed. Wszystkich zainteresowanych szczegółami zachęcam do powyższej lektury, my natomiast zajmiemy się dzisiaj tematem nieco odmiennym.

Sudo to popularny program obecny w rozmaitych systemach operacyjnych Linux i Unix, stosowany najczęściej w celu delegowania uprawnień administracyjnych na poszczególnych użytkowników systemu. Możliwość korzystania z tego przydatnego narzędzia konfigurujemy zazwyczaj poprzez umieszczenie odpowiednich wpisów w pliku /etc/sudoers, określając w ten sposób które programy poszczególni użytkownicy mogą za pomocą sudo uruchamiać. Czy zastanawialiście się jednak, co się tak naprawdę dzieje, gdy próbujecie za pomocą sudo uzyskać nienależne wam uprawnienia?

Czytelnicy śledzący nasz mikroblog, czy też zaprzyjaźnieni z naszą facebookową stroną, wiedzą już za pewne, że w ostatnim czasie doszło do kradzieży i upublicznienia kolejnej sporej dawki danych pochodzących tym razem ze znanych serwisów internetowych należących do grupy Gawker Media (Gawker, Fleshbot, Deadspin, Lifehacker, Gizmodo,). Tego typu przypadki są zawsze bardzo głośne, co daje internautom szansę na szybką reakcję. Spójrzmy jednak na pewnym przykładzie praktycznym na to, jak tego typu incydenty wyglądają w przypadku mało znanych serwisów internetowych.

Rootkit, czyli oprogramowanie zdolne do skutecznego ukrywania (przed nami, naszym systemem operacyjnym oraz naszymi programami zabezpieczającymi) faktu występowania w naszym systemie złośliwego lub niepożądanego kodu, stanowi obecnie jedno z najpoważniejszych zagrożeń. Szczególe zagrożenie stanowią zaś rootkity, które zostaną wprowadzone do firmware'u, czyli wewnętrznego oprogramowania sterującego, które obecne jest niemal w każdym z poszczególnych sprzętowych komponentów dzisiejszych pecetów oraz serwerów. Spójrzmy więc na podstawie pewnego bardzo interesującego przykładu na to, na co mogą pozwolić potencjalnemu intruzowi właśnie tego typu ataki.

W ramach środowiska Metasploit Framework dostępnych jest już obecnie ponad 600 rozmaitych exploitów i modułów pomocniczych oraz ponad 200 payloadów. Wszyscy, którzy próbowali wykorzystać to darmowe środowisko do przeprowadzenia realnych testów penetracyjnych wiedzą z pewnością, że w tym wypadku od przybytku może nas rozboleć głowa. Otóż nie lada sztuką (szczególnie dla mniej doświadczonych pentesterów) staje się w takim wypadku taki dobór poszczególnych modułów dla poszczególnych celów, aby cały test penetracyjny mógł przynieść jakiekolwiek wymierne rezultaty. Jak nie trudno się przecież domyślić, testowanie stacji roboczej Windows za pomocą najnowszego exploitu dla systemu Oracle Solaris, nie ma najmniejszego sensu. Warto więc wiedzieć, że ukazało się pewne interesujące narzędzie mogące w znacznym stopniu ułatwić nam praktyczne wykorzystanie ogromnych możliwości otwartego Metasploita.

Zapraszam do zapoznania się z interesującym opracowaniem autorstwa Wojtka Sznapki, traktującym o atakach typu session fixation. Autor na co dzień pracuje w zaprzyjaźnionej z HARD CORE SECURITY LAB gliwickiej firmie XSolve, która to zajmuje się przede wszystkim tworzeniem zwinnych i skrojonych na miarę aplikacji dedykowanych. Co ważne, XSolve potrafi dzielić się wiedzą i własnymi doświadczeniami, czego efektem jest projekt XLab, ale również to, że możemy się dziś zapoznać z poniższym interesującym artykułem.

BackTrack to dystrybucja systemu operacyjnego Linux typu LiveCD, która z pewnością jest świetnie znana niemal wszystkim czytelnikom serwisu HCSL. BackTrack uważany jest bowiem powszechnie za niezastąpione środowisko do przeprowadzania zaawansowanych testów penetracyjnych oraz wszelkich praktycznych zabaw związanych z bezpieczeństwem. Co jednak najważniejsze, projekt ten jest bardzo aktywnie wspierany przez rzesze świetnych specjalistów, czego wynikiem jest między innymi kolejne ważne wydanie oznaczone jako BackTrack 4 R2.